Waarom sporten niet aan mij besteed is

Bon Tardi!

Deze week zit ik alweer vier weken op dit prachtige eiland. De tijd vliegt voorbij! Nog maar 3 maanden te gaan en ik ben alweer in Nederland.

Ik heb eindelijk weer wifi in mijn huis, dus ik kan ook weer Skypen, aan mijn scriptie werken, Netflixen... Mijn leven is dus een stuk beter geworden. Want ja, wat is internet toch eigenlijk belangrijk.. helemaal als je aan het afstuderen bent.

Na veelvoudig verbrand te zijn heb ik eindelijk factor 50 gekocht. Gisteren heb ik de hele dag op het strand lopen bakken maar; niet verbrand! Dat mag ook wel, voor 18 gulden. Maar toch spotte ik een kleine vervelling op mijn schouder. Maar ja, je kan niet alles hebben in het leven.

Oké genoeg slappe praat: het is tijd voor wat serieuze actie. Ik ben namelijk dit weekend naar de Kick-Off geweest voor wereldstage. Je kon je daar opgeven voor twee activiteiten en genieten van een barbecue. Niet slecht, voor maar 15 gulden.

Mijn eerste activiteit was het windsurfen. Nog nooit gedaan. Eigenlijk heb ik nooit iets gedaan waarbij ik moet balanceren, alleen een keer op zo'n balk lopen tijdens een mini-turnles op school. Dus of je dat ervaring kan noemen...

De eerste studenten die zich op het board begaven, vielen er net zo hard af. Er was één meisje die wel zo weg kon surfen, al had ze het naar eigen zeggen nog nooit gedaan. Ik stond in de rij te wachten en hoewel ik zenuwachtig was, zag ik het al helemaal voor mij: was dit dan toch een verborgen talent? Misschien kon ik ook wel surfen! Dat zou gaaf zijn!

Eén jongen was voor mij. Hij stapte zijn board op en... BAM. Het zeil met mast en giek (ja ja, heb ik zomaar opgelet bij de instructies) knalde vol in zijn gezicht. Toen hij weer boven water kwam, zat zijn hele gezicht onder het bloed. Geschrokken keek ik naar het tafereel dat zich afspeelde. Het bleek achteraf te gaan om een bloedneus, maar de schrik zat er goed in bij mij. Mijn zelfvertrouwen verdween meteen, want laten we eerlijk wezen, ik ben één grote sportfaal.

Nu hoor ik mensen zeggen; ach dat zal wel meevallen. Maar dat doet het dus niet. Elke sport die ik heb gedaan, heeft mij op de een of andere manier blessures en pijn opgeleverd. Paardrijden? GETRAPT TERWIJL IK OP EEN PAARD ZAT. Vechtsporten? Sparren met mensen die 3 banden hoger zijn omdat ik te lang was voor de mensen van mijn niveau. Volleybal? HAND OPENGEHAALD TOT BLOEDENS AAN TOE. Bokspringen? Sowieso dat ik met mijn gezicht op de grond knal. Of tegen de bok. Weet niet wat er erger is. Tennis? De bal zó ver uit het veld geslagen dat ik uiteindeljk 3(!) kwartier ben wezen zoeken. Tot zover mijn uurtje tennis. Enige sport waarbij ik moet rennen? Hyperventilerend neerstorten nadat ik vaak net aan of geeneens een magere 5 heb behaald en uit pure medelijden toch maar 0.5 punt erbij kreeg.

Je ziet het, sporten is niet aan mijn besteed. Tot groot genoegen van mijn vader, die het als een waar Haarman-gen ziet: wij kunnen en zullen niet sporten. Het is ook daarom dat ik mij niet graag begeef in sportscholen of uberhaupt ren (want ja, dan krijg ik ontzettende last van mijn zwakke knie en enkels). Het enige wat ik enigszins kan is zwemmen. Maar dan wel gewoon de schoolslag.

Het was mijn beurt. Ik klom het board op en begon te trillen als een gek. Mijn benen bleven maar trillen terwijl de instructeur vreemd naar mij keek. Ik kon niet begrijpen of het nou medelijden of vermaak was. Ik zag er vast uit als een idioot. Ik surfde weg en... vaarde in een gebied dat afgezet was met touw en viel daarom het water in. Maar still, het had erger gekund; ik had geen bloedneus.

Na een paar pogingen begon ik het surfen en balanceren zowaar onder de knie te krijgen. Maar sturen.. dat was een onbegonnen zaak. Na één aanvaring met een andere surfer (sorry!) leek het erop dat ik vooral in eén rechte lijn kon surfen, met de wind mee. Op een zeker moment bleef ik zover rechtdoor surfen, dat ik mij in de woeste wateren begaf. Tevergeefs probeerde ik om te draaien, maar dat lukte helaas niet. Wat een ellende. Toen de instructeur naar mij riep, viel ik het water in. Niet opgeven nu, ik surf zo wel terug! Dacht ik.

'Je kunt niet terugsurfen, je moet gaan peddelen!" riep de man naar mij. Peddelen? Is hij gek? Weet hij wel hoever ik afgedwaald ben?
'Op de bodem liggen giftige zee-egels. Als je daarin stapt is het gedaan. En de kans dat je nog een keer valt is heel groot. Ga maar peddelen, de boot komt je zo ophalen!"

'De Boot' was een klein motorbootje dat mij al een keer eerder had gered van ellende en verdoemenis. Ik ging op mijn board liggen en probeerde te peddelen. Helaas had het totaal geen zin, want de stroming was te sterk. Ik ging steeds verder weg. Na voor mijn gevoel een uur later, was ik nog steeds niet gered. Het bootje was aan de andere kant van het water en er zaten twee mensen in te praten. Ik werd nu toch wel een beetje pissed. Als ik niet snel opgehaald zou worden, dan miste ik de auto die mij naar mijn tweede activiteit, het snorkelen, toe zou brengen!

Ik begon met mijn armen te zwaaien en te roepen, maar ik was zo ver dat het niets uitmaakte. Snel keek ik om mij heen om te kijken of er open water was, maar gelukkig was het gewoon een hele grote... rivier? Baai? Weet ik veel. Voor mijn gevoel was ik al helemaal gestrand op Bonaire. Of Aruba. Wat dichterbij is. Ik stopte met peddelen en ging op mijn board zitten wachten. Ze kwamen mij wel redden. Toch? Ik moest denken aan de film Open Water die ik met mama had gezien en hoopte vurig dat ik niet tot de volgende dag op een surfboard zou moeten zitten, hopend dat iemand mij zou vinden. 'Ik ben wel een echte Haarman' dacht ik bijmezelf, denkend aan mijn vader. Op een rare manier denk ik dat hij trots zou zijn. Maar ergens zou hij mij ook gewoon een loser vinden. Het gekke was, ik vind windsurfen wel gewoon heel leuk. Ik had wel echt plezier.

Voordat alles één grote stip werd, hoorde ik geluid en zag ik iets steeds dichterbij komen...'De Boot'! Het ging varen! Ik was gered! Ik voelde mij intens gelukkig, als iemand die 4 jaar alleen op een onbewoond eiland had gezeten. Zo voelde het eigenlijk ook. Want no way dat ik op die giftige zee-egels ging staan. Het bootje kwam naast mij en ik kroop erin. Hij trok aan de lus voor de motor en... Niks. Nog een keer. Niks. Hij trok de boot wat meer het diepe in en weer hoorde we geen geluid. Hij pompte en pompte. En daarna weer veelvoudig getrek aan het touw. De boot was stuk. Genoeg benzine, maar geen gehoord. Nee hé, heb ik weer. Alsof het niet erger kan allemaal.

De dappere redder liep met blote voeten over de bodem, daarbij een paar keer vloekend 'FUCK!' roepend als hij in een zee-egel stond. Toen het bootje aankwam bij de oever, zat iedereen al te wachten en te kijken. Hier moet ik het beste van maken. Ik begon koninkljik te zwaaien en zette mijn beste Koninginnne-smile op.

Eenmaal op de kant had ik nog 5 minuten om een stukje watermeloen in mijn mond te proppen, wat water te drinken en mij vluchtig in te smeren, voordat ik de auto in moest voor het snorkelen.
Het snorkelen ging wel goed. Daar kan weinig mis gaan toch? Voor het gemak vergeten we het moment dat ik bijna in het zee-water was gestikt wat mijn pijpje binnenkwam. Ik leef immers nog, toch?

Ik zag allerlei vissen (geen sidderalen gelukkig, daar was ik bang voor). Ik zag een hele school Finding Dory-vissen en allemaal andere visjes. Zo leuk! Wederom viel er een gewonde bij het snorkelen: een jongen z'n hele voet was bebloed. Hij claimde dat het een haai was, dus de reden is onduidelijk. Nadat we allemaal weer terug waren was er een BBQ waar je wel vorken kreeg maar geen mes. Dat maakt een karbonade eten toch een stuk moeiljker. Ik heb spareribs(!) en kip gekluifd(!) Ik denk dat mijn vader en broertje stiekem trots op mij zijn. Ik voelde mij wel een zwijn na afloop maar ach al dat sporten maakt hongerig.

Het was hoe dan ook een geslaagde dag: lekker eten (ja zelfs het eten wat ik ging kluiven!), nieuwe sporten geprobeerd én nog belangrijker: geen bloedneuzen of bloedvoeten. Wel heb ik een mega grote blauweplek op mijn been, maar ik ben blij dat ik een keer niet de bebloede kneus van het team ben ;)

Ayo!