Zingende Obers & Zoenende Vreemdelingen

Bon tardi!

Vanaf vandaag duurt het nog twee weken voor ik weer thuis op de bank zit in Nederland. Het is echt zo'n gek idee dat ik alweer bijna naar huis ga, maar tegelijk is het idee dat ik bijna een halfjaar niet in Nederland ben geweest nog veel raarder.
Voor mijn gevoel heb ik ergens heel veel gemist, maar denk ergens dat als ik terug kom nog veel dingen hetzelfde zullen zijn.

Sinds Tim en Maaike weg zijn gegaan, ben ik dus helemaal alleen in mijn huisje. Aan de ene kant is dat heel erg fijn, omdat ik dus kan doen wat ik wil, maar ik vind huisgenootjes toch wel gezellig. Ik ben veel bezig geweest met mijn scriptie en kijk veel series. Dus ik vermaak mij wel.

Ik ben met mijn werk uit eten geweest bij Avilla Beachhotel (ja, one fancy place!) en daar was Pasta e Basta! Dit is het principe van een Italiaans buffet met zingende obers. Dat was best bijzonder om een keer mee te maken. En het eten was ook heel erg lekker: heb eindelijk lasagna gegeten, haha! Wel jammer dat ik daarna een beetje ziekig werd. Niet van het eten hoor, maar gewoon duizelig en veel hoofdpijn. Misschien was het wel de oorverdovende opera die ze ten gehore brachten.

Ik ben twee dagen thuis geweest voordat ik mij dinsdag beter voelde en besloot om iets nuttigs te doen (lees: wc-papier te kopen) Zoals ik het al gehad heb over de horror Chinees, besloot ik toch om daar mijn wc-papier te halen (want ja, dat kan niet over datum raken en ik ben eigenljk mega-lui). Anyway, ik dus naar de Chinees op een doodgewone dinsdag en daar gebeurde iets wat ik toch niet helemaal had verwacht.

Terwijl ik in de rij stond om boodschappen af te rekenen, riep een man mij. "Mag ik misschien iets zeggen?" vroeg hij. Ik knikte. Waarom ook niet, vrijheid van meningsuiting toch? "Ik vind u echt heel bijzonder. Uw schoonheid is echt ongekend en ik ken niet veel vrouwen met zulke mooie blauwe ogen." Ik glimlachte. Complimentjes zijn altijd leuk toch? Hoe nep en overdreven ze ook zijn. Het doet je ergens goed als je met je halfzieke kop en je vrijetijdskloffie toch gezien wordt als iets moois.

"Bedankt." Dit was voor hem blijkbaar het startsignaal, want voor hij het wist pakte hij mijn wc-papier en olie (was ook op) uit mijn handen en legde hij ze op de toonbank naast zijn eigen spullen. "Nee, dat hoeft niet hoor!" zei ik ietwat paniekerig. Wat is dit nou weer voor flauwekul? "Ik betaal." antwoordde hij. "Nee echt, dat hoeft niet! Ik betaal zelf wel!" zei ik vastberaden. Ik zag de blik in zijn ogen veranderen. "IK BETAAL OKÉ?" gromde hij.

FYI, de man was lang, breed en keek mij op een intense, ietwat bozige manier aan. Tegenstribbelen had geen zin, realiseerde ik mij. Ietwat onwennig nam ik de boodschappen aan, nadat ik hem bedankte. Hij benadrukte mijn schoonheid nog maals, terwijl ik daar een beetje onwennig stond. Ik wilde naar huis, snel ook, maar hij had net mijn boodschappen betaald dus ik vond dat ik hem een praatje verontschuldig was. Hij vertelde mij dat als hij mij boos of gekwetst had gemaakt met zijn opmerking of enige manier beledigd had, dat het hem speet. Hij was heel erg gegrepen door mijn schoonheid.

Natuurlijk snap ik ook wel dat ik voor deze mannen een mythisch wezen ben (blond haar, blauwe ogen, lang en naar hun mening naïef) maar toch: ik was er op een gegeven moment wel klaar mee. Hij vroeg mijn nummer en ik stamelde dat ik mijn nummer niet wist. (Not even a lie, ik onthoud dat Curacaose nummer echt niet) Ik wist dat ik op mijn hoede moest zijn met deze man. Zou hij het accepteren als ik zou zeggen dat ik een vriend heb? Dat ik niet geinteresseerd bne? Of zou hij midden in de winkelstraat gaan schreeuwen, omdat hij mijn boodschappen betaald had? Better safe than sorry.

"Maar waar is je mobiel dan?" vroeg hij opdringerig. "Thuis, aan de oplader." loog ik. Gelukkig was het wel een nette man en keek hij niet naar mijn kruis, anders had hij allang kunnen zien dat ik loog: mijn mobiel viel bijna uit mijn broekzak. "Oké, ik geef je mijn nummer wel. Heb je papier mee?" Nee natuurlijk niet, alsof ik wel een papier mee neem maar geen mobiel, dacht ik. Maar ik schudde braaf mijn hoofd. Hij liep naar zijn auto om papier te pakken en een potlood. De auto was een complete mess, inside & outside. Hij keek me aan en zei: "Ik ben rijk weet je. Ik kan je alles geven wat je wilt. Ik heb nog 10 auto's." De auto was zo'n roestbak dat er naar kijken er al bijna voor zorgde dat ie uit elkaar viel, dus al zou hij daar 10 soortgelijke exemplaren van hebben, zou mij dat sowieso niet veel kunnen schelen.

Ik wilde dat nummer zodat ik kon doen alsof ik hem kon bellen en dan weg kon rennen. Hij gaf mij het nummer en liet mij hem beloven dat ik hem zou bellen. "Ik moet nu echt gaan." Hij bood mij een lift aan. "Uhm ik woon hier om de hoek, dus ik loop wel." Hij stond erop, maar ik ben gekkie henkie niet. "Nee, ik wil lopen." Hij knikte even. Ik maakte aanstalten om te gaan. "Bedankt dushi, dat je even met mij wilde praten. Ik vind je echt heel bijzonder. Ik respecteer je echt." Hij gaf mij een knuffel. Versuft door het feit dat ik opeens geknuffeld werd door een man van 54(!!!!!, maar dat zou je hem écht niet geven) was hij daar nog niet klaar. Voordat hij mij langzaam losliet en nog even aan mijn haar probeerde te ruiken, gaf hij mij een zoen. Op mijn wang.

Ik keek geschrokken naar hem. Wat. Was. Dat. Hij vertelde mij dat als ik hem de kans zou geven, dat ik de man zou zijn met wie ik oud zou willen worden. Dat hij mij veel te bieden had. Het leek net een slechte soap. "Bedankt, maar ik ga koken, moet echt gaan!" hij greep elke gelegenheid aan en vertelde hoe goed hij kon koken, dat zelfs zijn zussen en moeder dat vonden. Ik keek hoe hij probeerde zijn boner te verstoppen. "Ik ga lekker spaghetti uit de diepvries opwaren. Doei! Bedankt voor de spullen!" half shakend begon ik te lopen. Sneller, steeds sneller. Wat als hij me zou volgen? Geen tijd. Keep on moving. Ik sloot de deur achter mij en durfde weer adem te halen. Wat een creep!

Dat het feest nog niet voorbij was, bleek toen ik afgelopen zaterdag om half 11 savonds besloot dat ik echt even wat moet eten. (Confession: ik had een half seizoen Gooische Vrouwen gekeken toen ik thuis kwam van het strand) Ik liep naar buiten en werd aangesproken door een man, dit keer van Jamaicaanse afkomst. Hij was op vakantie, vertelde hij. NEE. NIET NOG EEN KEER.

Gelukkig kon hij niks voor mij kopen en liepen er mensen rond, dus het kon vast niet misgaan. HIj vroeg of ik ook naar de reggaenight van 27 ging (stereotypering hè, maar verzin dit echt niet) Ik antwoorde dat ik wat ging eten en hij vroeg of er Sneks in de buurt waren, want hij had ook honger. Ik antwoordde van niet en probeerde door te lopen.

"You are really pretty" zei hij uiteindelijk. "Thank you" wist ik eruit te persen. We hadden eigenlijk een leuk gesprek. Hij was heel aardig en heette Kenneth. Hij was een beetje verlegen en glimlachte als ik antwoord gaf. So adorable! Hij was naief maar je weet meteen dat hij het goed bedoeld en dat je niet tegen hem moest liegen: hij zou alles geloven, omdat hij zo'n goed persoon was.

"Are you mawie?" Ik keek hem niet begrijpend aan. Wat ben ik? "Mawie." herhaalde hij nog een keer. Weer keek ik hem vragen aan. "Do you have a husband at home?" he asked. Ohhhh, married! Tot zover mijn advanced Engels. "I do, actually." Ik keek hem aan en probeerde geloofwaardig te klinken. Ik zag de teleurstelling in zijn ogen. Ik wilde schreeuwen dat ik loog, omdat ik het vervelend vond hem verdrietig te zien, maar ik zei niks. Dat kon nu al niet meer.

Hij vroeg of hij hier ook was. "No, he is in the Netherlands, where I shall be in a few weeks as well." De man knikte. Je zag teleurstelling, maar toch respecteerde hij het. "Well, I'm sorry. I hope you enjoy your evening and that he realizes how lucky he is. Marriage is beautiful."

Ik knikte en wenste hem een fijne avond. Ik liep snel door naar de Happy's BBQ Place waar ik net op tijd was voor eten én een foute karaokenight (en niet zomaar één, maar van de locals. Denk dus aan Antillianen, Latino's en Chinezen die in gebrekkig Engels of Spaans probeerden artiesten als Whitney Houstan te evenaren.) wat dus ook erg grappig was. Kwam ik daar zomaar even achter dat vet veel liedjes van André Hazes buitenlandse covers zijn. #things I didnt knew

So, that's the story how I got kissed by a weird stranger on the street, got free groceries ánd got married within 24 hours. Tim, ik verwacht de ring bij thuiskomst, want ik blijf anders rondlopen met een voortdurend schuldgevoel tegenover Kenneth.