No More Surprises Please

Bon dia!

Ik weet dat ik gezegd heb dat ik zou beginnen met lijstjes over curacao en een overzicht van de hotspots van het eiland, maar er moet mij iets van het hart. Ik heb gisteren toch iets meegemaakt, wat ik niet kon laten met jullie te delen.

Gisteren kwam ik na een nietsvermoedende werkdag thuis. Meteen had ik al het gevoel dat er iets anders was. Het raam van de keuken stond wagenwijd open en zelf doe ik dat nooit. Want inbrekers en vieze beesten. Ook viel het mij op dat het vrij donker was in mijn huis. Omdat ik in een steeg woon en amper ramen heb, laat ik vaak lichten aan zodat ik de weg kan vinden in mijn huis.

Ik maakte de deur open en liep naar binnen. Ik liep de keuken binnen en bleef verschrikt staan. De hele keuken was leeggetrokken. De pannen, blikopeners, bestek, uitlekrek, kruiden... alles was weg. Nu moest ik toegeven dat er ook veel kruiden en dingen stonden van nog mensen voor mij wat eigenlijk misschien wel weg moest, maar mijn hele keuken... Het was tenminste wel weer schoon. Ik deed de kast open en kwam erachter dat alles daar netjes opgestapeld was. Fieuw. Mijn stresslevel daalde al flink.

Tijd voor wat water. Ik opende de koelkast en... niks. He-le-maal leeg. De vriezer ook. Alles was weg. Mijn water, mijn brood, mijn ontbijtspullen... alles. Boos sloeg ik de deur dicht. Ik was zo klaar met huisvesting! Ik had natuurlijk al verteld over mijn sloten zodat ik een keer de bewaker moest inschakelen om mij binnen te laten en de ongewenste gast die om 2 uur 's nachts in mijn huis lag (check mijn andere blogs) maar dit was echt de druppel.

Boos beende ik naar huisvesting. Ik bereidde me voor op een scheldkanon. "Ik wil godverdomme weten waarom mijn fucking koelkast leeg is!" was het zinnetje wat ik in mijzelf opdreunde onderweg naar het kantoor. Natuurlijk ben ik in reallife beleefd dus deed ik dat niet. Maar er werd mij verteld dat de schoonmaakster een fout had gemaakt en de huizen 2 en 10 verwisseld had. "En mijn eten? IK ga niet opnieuw eten kopen tot en met zondag. Dat slaat nergens op. En ik ga het sowieso niet zelf betalen." ze probeerde mij te sussen door mij 12,50 in mijn hand te drukken voor een daghap bij Remi en te zeggen dat de schoonmaakster half 7 voor mijn deur zou staan.

Curacaose tijden uiteraard, want toen ik om 7 uur maar polshoogte ging nemen bij het kantoor, bleek ze er nog steeds niet te zijn. Zucht.
Ondertussen hoorde ik van vrienden dat Odette, mijn opvolgster die ik al bijna twee weken aan het inwerken ben, over mij zat te roddelen bij de patio (tegenover mensen die ze dus geeneens kende). Dat maakte mij ook wel een beetje pissed off. Dat kon er ook nog wel bij. Wat een kutavond.

Uiteindelijk kwam de schoonmaakster binnen. "DUSHI!" riep ze. "Het spijt me zo!" bij zich droeg ze een tas die ik herkende. "Ik heb hier spullen van jou!" toen ik de das open deed schrok ik des te meer. Zelfs mijn bikini, shampoo en handdoek lagen in de tas. Die had ik geen seconde gemist, was te druk bezig geweest met mijn eten. Uiteindelijk miste ik alsnog heel veel, zoals bijvoorbeeld brood. "Ik kom morgen de rest brengen ik ga navragen aan de meiden en dat brengen bij jou." verzekerde Sheila mij (dat was haar naam). "Maar morgen moet ik ontbijten én lunchen. Krijg ik dan iets van een compensatie?" vroeg ik aan Madelon, de huisbaas die er in middels ook bij was komen staan.

"Dat moet je met Sheila regelen." antwoordde Madelon. Lekker makkelijk, dacht ik. Na een papiamentstalige discussie tussen die twee pakte Sheila opeens mijn arm. "Wij gaan nu halen voor jou. Ik weet plek." ik keek haar verbaas aan en Madelon verzekerde mij dat ik niet ontvoerd zou worden. Uhm, oké.

Ik liep mee met Sheila naar haar auto, waar haar zus (of nicht, ze kon niet zo goed Papiaments. beiden niet eigenlijk) ook in de auto zat. Ik laadde mijn spullen in en liep mee. We reden naar een supermarkt waar ik nog nooit geweest was, terwijl het eigenlijk niet zo ver was. Ik voelde mij heel erg bekeken toen ik binnen liep, volgens mij was dit een heel erg lokaal supermarktje. Mensen keken me aan alsof ik verdwaald was.

Ik ging op kosten van Sheila de spullen die ik miste kopen. Er waren geen vissticks, maar nu heb ik wel weer gehakt (dat was namelijk bedorven) en zelfs biefstuk gekocht (dat is hier heeel goedkoop vreemd genoeg). "Zure room heb ik nog nodig!" riep ik terwijl ik mij omdraaide en een ander pad in liep. "Zure room?" ze keek mij vragend aan. "Ja! Uhm.. sourcream. For the wraps." ik liet haar het potje zien. "You know the white saus you get when you order wraps? That's what this is. It's delicious." haar gezicht klaarde op. "Echt?? Geen grap hè?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee, echt niet!" Ze keek helemaal verbaasd maar tegelijkertijd zo blij en gelukkig dat ze eindelijk wist wat zure room was en wat je er mee moest doen. "Ik wist dit echt niet! Echt neit! Zo goed dit! Ik wil het ook."

Uiteindelijk liep ik de winkel uit en werd ik voor mijn deur afgezet. Dit ging nog bijna mis want toen ik de auto uitstapte om de kofferbak open te doen, reed ze door. Gelukkig stopte ze toen ik ging gillen. Thuis aangekomen laadde ik mijn koelkast weer, maar het is toch anders. Had ik normaal super veel eten én koud water, nu was alles weg. Maar gelukkig was alles weer bijgevuld en super schoon!
Dus eind goed al goed. Helaas kon ik niet naar de bios óf aan mijn scriptie omdat het al zo laat was en ik ook nog moest eten, maar dit is wel zo'n ervaring die ik niet meer vergeet. Een en al verrassingen met die huisvesting van de nieuwestraat.

Vanochtend kwam ik beneden om te ontbijten en toen drong het tot mij door... Geen melk, geen alcohol, geen crackers én geen wcpapier. Zucht. Dit zou een lange dag worden. Hopelijk is die rare man weg als ik straks wcpapier ga halen bij de Chinees...

Ayooooo!