Forget About Yesterday

Rise & shine!

Vandaag is het een nieuwe dag. En dat is maar goed ook, want het liefst zou ik gisteren vergeten. Eigenlijk voel ik mij nog steeds naar. Gelukkig is het bijna weekend, daar ben ik echt even aan toe.

Wat kan er dan ooit gebeurd zijn, waardoor ik zo'n k*tdag had? Nou dat zal ik vertellen. Het begon al bij het feit dat ik mijn vergunning op moest halen (om stage te mogen lopen e.d.).
Stipt kwart over 7 (!) stond ik voor het kantoor, wachtend tot ik naar binnen kon gaan. Toen de deuren eindelijk open gingen, liep ik naar de balie om mij aan te melden en te vragen of ik hier moest zijn. Ze zei dat ik moest gaan zitten.

Toen ik eens om mij heen keek, zag ik dat iedereen een nummer had. Maar ik niet. Verward appte ik mijn husigenootje, die zei dat je een nummer moest hebben omdat ze je anders niet konden omroepen. Toen ik mij afvroeg waarom ik geen nummer had, antwoordde ze omdat ik een 'makamba' ben. Lees: Antilliaans woord voor Nederlander. Ik liep nog een keer naar de balie om een nummer te vragen. De vrouw zuchtte diep en keek mij aan met een blik vol haat, alsof ik gevraagd had om haar eerstgeborene. "Zit!" blafte ze naar mij. Linsey adviseerde mij er verder niks over te zeggen, want je kon er best uitgezet worden.

Verward en bang nam ik plaats in de wachtrij. Ze riep nummers om, ook van mensen die na mij kwamen. Maar ik werd, zonder nummer, uiteraard niet geroepen. " Er zijn ook stagiaires die gewoon niet geroepen zijn of drie uur moesten zitten. Echt super kut" informeerde Linsey mji. Fijn dit. Uiteindelijk werd ik, drie kwartier na openen, toch geroepen. Waarschijnlijk was dit omdat het super rustig was en ze wel tijd hadden voor een Makamba-klusje. Bij de balie informeerde een vrouw dat het vijf weken duurde voor ik een vergunning had, dat ik dit allemaal moest laten invullen en weet ik wat allemaal. Verbluft keek ik haar aan. Ik had hem al aangevraagd, ik kwam het alleen ophalen! Flabbergasted keek ze me aan. " Je komt hier toch om te werken?" Nee, stage. " Werken dus?" Nou.. noemen jullie dat zo? Het is stage. " Immigratie" zei ze, terwijl ze naar het gebouw naast me wees.

Ik stond op en liep de deur uit. Verdomme, zat ik gewoon in het verkeerde gebouw! En dat terwijl ik Mrs. Sunshine nog had gevraagd of ik goed zat. Moedeloos liep ik naar ht andere gebouw en wat een wereld van verschil! Een Chinees vrouwtje begroette mij vrolijk, gaf mij een nummer en na een kwartiertje werd ik al geroepen. Een aardige man hielp mij met mijn vergunning. Alle horror-verhalen van Linsey verdwenen op de achtergrond. Zo erg was het allemaal niet.
Bonus moment: Ik moest pasfoto's inleveren voor mijn vergunning. De man gebruikte een pritstift(!) om de foto op het papier te plakken. Dat was wel even grappig.

Uiteindelijk verliep mijn dag wel redelijk rustig. Toen ik uiteindelijk 10 over vijf wegliep, realiseerde ik mij dat linsey met de bus ging en ik sowieso zelf de auto had. Een beetje verward probeerde ik naar Wereldstage te rijden. Maar dat is toch wel lastig aangezien ik per ongeluk ging spookrijden en een eenrichtingsweg in reed. De auto's ontvingen mij met luid getoeter. Fijn... Zucht.

Na even thuis relaxen ging het allemaal wel prima en ik dacht oke de kutdag is eindelijk afgelopen. Toen ik rustig op de wc zat na te denken over mijn leven, hoorde ik een gil van Linsey. Geirriteerd stond ik op en liep ik naar buiten. Waarom hield de dag niet op? Ik deed de wc-deur open en keek naar Linsey haar verschrikte gezicht. " Wat is er?" vroeg ik. Ik volgde haar blik naar het keukenkastje.

Ik kon dit niet zien. Mijn ogen zagen het wel, maar het wilde niet tot mijn doordringen. Dit was toch neit echt? Dit kon toch niet... Wat zag ik? Het duurde even voor het tot mij doordrong. Ik zag een dikke, vieze, zwarte... staart. Was het een staart? Misschien zat er gewoon iets vast. Misschien moet ik.. De staart zwiepte heen en weer. Iehhhhl.

Linsey was op dit moment al op de trap geklommen en net niet aan het huilen. ' Het moet weg! Het moet weggggg!" jammerde ze. Aangezien alle mannen die ik op WhatsApp had bang waren (waar zijn mannen als je ze nodig hebt) appte ik Allisha. Die kwam er gelukkig meteen aan. Linsey rende naar buiten om mensen te vragen, maar niemand gaf gehoord natuurlijk. Ik was er klaar mee. " Allies, als jij deze emmer vasthoud doe ik het kastje open en ga ik het erin jagen met een bezem" Het klonk heel dapper, maar stiekem was ik vrij bang. Ik had niet dat artikel moeten lezen over die mega-grote rat die gevonden was in Londen. (Ik bedoel deze rat: http://www.metronieuws.nl/xl/raar/2016/03/rat-ter-grootte-van-hond-gevonden-in-londen )

Hij is vast heel groot, verzekerde Linsey mij. Want zijn staart was ook groot. Zucht. Allisha opende het kastje vlug en zei " OMG IK ZAG HEM!" Daar hadden we natuurlijk vrij weinig aan. Ik dacht weet je wat, ik trek gewoon dat deurtje open. Ik deed de kast open en... niks. Het beest (rat, muis, whatever het ook was) was weg. Ietwat beteuterd sloot ik het kastje. Nu kon hij overal zijn. Smerig! Ik probeerde er neit aan te denken hoelang hij hier misschien al was, of zijn familie in de kamer naast de keuken zat en hoe vaak hij over de borden en het aanrecht was gelopen. Mijn eetlust was meteen verdwenen en dat terwijl ik nog moest koken.

Linsey is naar de Chinees gegaan en kocht plakstrips en plakllijm die overal door de keuken verspreid lag. We vonden het idee van dat beest zo smerig, dat we een dagmenu hebben gehaald bij de mac. Eind goed al goed?

Toen ik vandaag naar beneden kwam was er nog geen beest te zien op een plakstrip. Mij betrok opeens de gedachte dat ik geen idee had wat ik zou doen als ik uberhaupt zo'n beest zag zitten op zo'n strip. Helemaal als het zo'n grote was. No way dat ik het ga vermoorden. Of oppakken en lostrekken uit die smurrie. Echt, wat hebben we gedaan?? Linsey antwoorde emotie-loos dat ze gewoon een baksteen op z'n knar zou gooien, maar toch twijfel ik daarover.

Maar..."Noooooo! Linsey!" riep ik. " We hebben beet!" Linsey liep de keuken in. Zag je hem?? vroeg ze angstig. "Geen rat of muis" Ik keek naar mijn voet. Nee, het was geen dier wat er gevangen was. Het was... mijn slipper. Omdat ik vergeten was dat die strips er lagen.. Zucht. Zou het vandaag dan ook zo'n dag worden? Gelukkig is het bijna weekend...