De strijd der knakworsten

Bon dia!

De tijd vliegt hier voorbij, al heb ik het gevoel dat ik hier al maanden zit. Dat wordt nog wat als ik hier straks daadwerkelijk maanden zit. Ik probeer daar niet aan te denken omdat ik dan waarschijnlijk echt heimwee krijg.

Verder zijn veel dingen onveranderd gebleven. Zo heb ik nog steeds stage, geen internet en is mijn huisgenootje nog steeds weg. Gelukkig komt ze morgen weer. Vind dat toch wat gezelliger, anders zit ik ook zo alleen hier. Ik heb mijn mystery-huisgenoot nog steeds niet ontmoet maar vandaag stond de bril omhoog dus ik weet dat hij hier geweest is...

Afgelopen dinsdag was mijn radio-debuut! Uiteraard was ik heel erg trots en was ik heel blij met de reacties die ik kreeg: mensen waren veelal lovend over mijn performence. Vooral mijn moeders reactie 'Wat klink je bekakt!" maakte mijn dag helemaal goed. (Grapje hoor, mam!)
Voor alle geïnteresseerden, helaas kan het niet teruggeluisterd worden. Maar elke werkdag ben ik er om 13.15 en 18.50 (lokale tijd, dus ongeveer 5 uur later in Nederland!) live te luisteren op 103.1 FM of www.paradisefmcuracao.com

Gisteren heb ik weer een kookpoging gewaagd: hotdogs. Kan niet veel mis aan gaan toch? Helaas sloopte ik het lipje van het blik dus daar stond ik dan. Met samengeknepen ogen keek ik naar het blik. Hoewel blikken compleet emotieloos zijn, weet ik zeker dat het zo'n gemene grijns had gehad als dat mogelijk was geweest. Wat nu? Hoe kreeg ik dit stomme blik open? Tijd voor de battle.

Allereerst zocht ik een blikopener. Ik kwam wel iets tegen wat er op leek maar ik begreep niet hoe het werkte (die van thuis is toch iets makkelijker ofzo). Na veelvoudige pogingen, moest ik echter concluderen dat het blik nog steeds dicht zat (1-0 voor de knakworsten)

Nu ben ik natuurlijk de geduld zelfe, dus heb ik absoluut niet met dezelfde blikopener op het blik in lopen rammen (oke, misschien... heel eventjes). Helaas, ook na deze zielige vertoning gaf het blik niet mee. Na een paar krasjes en de ontdekking dat onder de goudkleurige laag zilver bevind was ik een gedeukt blik, veel lawaai en een portie teleurstelling verder. Nog steeds geen eten. (2-0 voor de knakworsten)

Tijd voor een laatste poging. Wat nu? Ik besloot om naar een schimmig supermarktje op loopafstand van mijn woning in een schimmige wijk te gaan, ook wel bekend als 'De Chinees'. Hoewel dit waarschijnlijk niet in dank afgenomen wordt door mijn lichaam, als ik de verhalen moet geloven die hier de rondte gaan. Zo zou de Chinees de vriezer uit zetten 's avonds én de koeling (koop dus gelieve geen producten uit deze categorie) Je kunt voor 12 gulden gesmolten kitkats, snickers of twixen kopen en veel andere producten die op de een of andere manier toch vaag overkwamen.

Maar daarvoor was ik hier niet. Hoewel ik een paar kleine items nodig had (melk, maar niet die uit de koeling uiteraard, chippies, eieren, kellogs en wc-verfrisser) kwam ik hier voor het uiteindelijke doel: het verslaan van de knakworsten. Met handen en voeten probeerde ik duidelijk te maken dat ik een blikopener zocht. (De chinees bleek niet zo'n ster te zijn in Nederlands of Engels) Uiteindelijk wees hij mij een blikopener aan... diezelfde die thuis ook stond. Maar wel in beter conditie én met een gebruiksaanwijzing. Uiteindelijk toch maar de opener gekocht (altijd handig toch) en een blik knakworsten met draaidop (je weet het immers maar nooit).

Nadat ik naar huis was 'gerend' (de buurt is echt heel vaag als het donker begint te worden en dat gebeurt hier helaas al om half 8) was ik er klaar voor. Ik pakte mijn blikopener en liep langzaam naar het blik toe. Je moet ze niet laten merken dat je angst hebt, want dat voelen ze. Ik pakte mijn blikopener uit de verpakking en kwam er achter dat het ook gelijk een bieropener was (handig!). Maar er was geen tijd om daarbij stil te staan. Langzaam benaderde ik het blik, wat inmiddels ontdaan was van zijn etiket (ook een woede-momentje). Ik las nog één keer de stappen van de gebruiksaanwijzing en plaatste mijn opener op het blik.
Langzaam draaide ik het aan en bewoog ik voorzichtig langs het blik.
Klik. Open. Take that, sausages! Uiteindelijke stand: Knaks defeated, Devon hero!
De andere knanks konden in de koeling en ik kon ein-de-lijk genieten van mijn welverdiende hotdogs. Zelfs het maken van de hotdogs lukte mij. Wel jammer dat ik 10 kleine hotdogs had gemaakt en uiteindelijk maar 2 broodjes op kon, maar hé, het is de gedachte die telt.

Vol trots kan ik zeggen dat dit mijn derde succesvolle, zelfgemaakte maaltijd is. Dat ik nog steeds niet naar de wc moet of kotsen en dat het ook wel lekker smaakte. Toch een kleine overwinning.

Ayoooo!